#13

„Say something”

Do końca tygodnia starałam się unikać Jake’a jak ognia. Strasznie działał mi na nerwy. Ale może chodziło też o to, że nadal w kółko od nowa krążyły po mojej głowie słowa, które wypowiedział w NY? Starałam się udawać, że nic mnie to nie obchodziło, ale prawda była taka, że za każdym razem, gdy na niego patrzyłam, przypominałam sobie, jak świetnie się przy nim czułam, a on okazał się być dupkiem jak każdy inny facet. Pokręciłam lekko głową, żeby uwolnić się od myśli o nim i postarać się znaleźć strój na dzisiejszy wieczór. Mieliśmy iść na karaoke, a tam mój braciak miał zaśpiewać miłosną piosenkę dla mojej przyjaciółki. Tak, to był mój genialny plan. Byłam pewna, że Alex będzie zachwycona. Postanowiłam, że założę bluzkę z napisem Jack Daniels i do tego rurki z dziurami i trampki. Poszłam z przygotowanymi rzeczami do łazienki. Wzięłam prysznic i umyłam włosy. Wymalowałam mocno oczy, a włosy spięłam w luźną kitkę. Gotowa.

***

To już dzisiaj. Zrobię to. Zdobędę dziewczynę idealną. Przygotowywałem się na ten dzień od tygodnia. Szliśmy w piątkę na karaoke. Miałem zaśpiewać dla Alex. Zawsze lubiła, jak grałem na gitarze. Jak wyjeżdżaliśmy z rodzicami pod namioty i było ognisko, to ja grałem na gitarze różne znane piosenki i wszyscy je śpiewaliśmy. Miałem nadzieję, że ten pomysł wypali. A co jeżeli jej się nie spodoba? Jeżeli zapomnę słowa piosenki? Albo się zatnę? Cholera! Będzie dobrze! Nie możesz tego schrzanić!

-Luke, dobrze się czujesz?- spytała Alex, delikatnie dotykając mojego ramienia.

Jakie ona ma cudowne perfumy! A spodenki, które założyła idealnie opinają jej idealny tyłek, natomiast bluzka, trochę przykrótka, ukazywała jej idealnie płaski i opalony brzuch. Włosy miała oczywiście rozpuszczone i w tej chwili lekko powiewały.

-Tobie też jest tak gorąco? – spytałem zachrypniętym głosem, więc od razu odchrząknąłem. Usłyszałem tylko cichy śmiech Kate. Ta to jak zwykle się ze mnie nabija.

-Jest cieplutko, ale bez przesady- dotknęła ręką mojego czoła, a ja jak jakiś czternastolatek znieruchomiałem. - Jesteś rozpalony. Może wróć do domu, bo się jeszcze rozchorujesz.

-Nie, wszystko w porządku. Nic mi nie jest. O, już jesteśmy -zauważyłem.

Weszliśmy do zatłoczonej sali. Chwilę czasu szukaliśmy miejsca z Kate, żeby było idealnie widać scenę. Kiedy w końcu znaleźliśmy, razem z Taylerem poszedłem po coś do bicia. Przywitałem się z Jerem. Kiedy kupiliśmy napoje, poszliśmy na miejsca. Scena już była oblegana. Większość tych, którzy tam występowali, była już porządnie wstawiona. Przeprosiłem na chwilę i poszedłem na zaplecze po gitarę, którą wczoraj przyniosłem. Wziąłem głęboki oddech, a po nim kolejny i kolejny. Kiedy mocno piany facet koło trzydziestki zszedł ze sceny wkroczyłem. Wziąłem ze sobą krzesło i gitarę. Nakierowałem mikrofon na moje usta i lekko zmieszany powiedziałem.

-Yy nie bardzo wiem, co robię, ale mam nadzieję, że tego całkowicie nie spieprzę. Ta piosenka jest kierowana do pewnej uroczej blondynki o pięknych niebieskich oczach-mówiąc to, patrzyłem na nią.

Wziąłem gitarę i zacząłem grać. Patrzyła na mnie zaskoczona, ale poza tym nie mogłem wyczytać kompletnie nic z jej wyrazu twarzy. Już nie wiele myśląc, zacząłem grać.

We're the best of friends 

And we share our secrets 

She knows everything 

That is on my mind 

Lately, something's changed 

As I lie awake in my bed 

A voice here inside my head 

Softly says

Do tej pory patrzyłem na struny i starałem się unikać patrzenia na nią. Oczywiście, nie wychodziło mi to przez cały czas, bo wzrok uciekał w jej kierunku. Dopiero przy refrenie się poddałem i skupiłem całą uwagę na niej.

Why don't you kiss her? 

Why don't you tell her? 

Why don't you let her see 

The feelings that you hide 

Cause she'll never know 

If you never show 

The way you feel inside

Przez resztę piosenki nie mogłem oderwać od niej wzroku. Czułem, jak te durne motyle, baa, pterodaktyle, świrują mi w brzuchu. Kiedy skończyłem, ręce trzęsły mi się niemiłosiernie. Zamiast zrobić cokolwiek, dalej tam siedziałem i patrzyłem. Żadne z nas nie było w stanie wykonać choćby najmniejszego ruchu. Dopiero, gdy widownia zaczęła bić brawo, wyszedłem z „transu". Wstałem, lekko się ukłoniłem i zszedłem ze sceny. Kiedy wróciłem, zastałem przyjaciół siedzących przy stoliku. Bez Alex.

-Gdzie… - W pół zdania przerwała mi Kate.

-Wyszła na dwór, żeby się przewietrzyć. Idź do niej, Luke - powiedziała, ściskając delikatnie moją rękę.

Pokiwałem głową i ruszyłem do wyjścia. Było już trochę chłodno. Klub znajdował się niedaleko plaży i stwierdziłem, że tam właśnie poszła. Nie myliłem się. Stała i spoglądała na fale. Zarzuciłem jej moją kurtkę na ramiona i stanąłem obok niej. Przez dłuższą chwilę nic nie mówiliśmy. Czułem, jak z każdą minutą moje serce przyśpiesza. Alex odezwała się pierwsza.

- Przepraszam, że wyszłam - powiedziała, nie patrząc na mnie.

-Hej, spokojnie, nic się nie stało. Mam tylko nadzieję, że cię przez to nie stracę- powiedziałem, patrząc przed siebie.

-O czym ty mówisz?- spytała zdziwiona. Po raz pierwszy, odkąd tu staliśmy odwróciła się w moją stronę. Widziałem ślady łez na jej policzkach. Zabolało.

-No… Mam nadzieję, że będziemy się dalej przyjaźnić, mimo mojej wtopy- powiedziałem. Pod koniec głos mi się lekko złamał.

-Co ty wygadujesz?! – teraz była wkurzona. Kurde, o co jej chodzi?

-Słuchaj, rozumiem, że nie czujesz tego samego i naprawdę nic się nie stało. Jakoś przeżyję. Tylko proszę, nie odpychaj mnie od siebie. Nie chce cię całkowicie stracić.

-Nie czuję tego samego?! Tak właśnie myślisz?! – spytała z bólem na twarzy.

-No... tak – wydusiłem. To wszystko było naprawdę trudne. Odwróciłem wzrok. Nie mogłem spojrzeć jej w oczy.

-Spójrz na mnie. Myślisz, że mi na tobie nie zależy?- Kiedy delikatnie kiwnąłem głową, wplotła swoje ręce w moje.

-Ty kochany idioto. Naprawdę jesteś taki ślepy? Czy ty nie widzisz, jak za każdym razem, kiedy jesteśmy na plaży, wpatruję się w ciebie, jak jakaś napalona fanka? Jak reaguję na każdy twój dotyk? Jesteś taki czuły i opiekuńczy. A ta piosenka? Przepiękna. Kocham ją i kocham ciebie.

Wpatrywałem się w nią i nie wiedziałem, co powiedzieć. Czułem, że jeżeli zaraz czegoś nie zrobię, serce wyskoczy mi z piersi. Złapałem jej twarz i pocałowałem. Chciałem, żeby nasz pierwszy pocałunek był delikatny, ale jak zawsze wyszło inaczej. Nasze języki od razu zaczęły toczyć zaciekłą walkę. Alex co chwilę gryzła moją wargę. Przysunąłem ją jeszcze bliżej. Chciałem, żeby między nami nie został ani skrawek przestrzeni. W tej chwili czułem się najszczęśliwszym facetem na ziemi.

***

-Jak myślicie? Dogadają się?- spytał ożywiony Tay.

-Żartujesz? Mogę się założyć, że właśnie w tej chwili siedzą i rozkoszują się swoją obecnością - powiedziałam pewnym głosem, pijąc drinka.

-Bardzo chętnie się założę- powiedział Jake.

-O co?- spytałam z kpiną w głosie.

-Twierdzisz, że po prostu siedzą i się sobą „rozkoszują”?- mówiąc to, zrobił cudzysłów w powietrzu. - Ja myślę, że poszli dalej i zapewne w tej chwili się pożerają, jak nie więcej. Jeśli wiesz, co mam na myśli- zakończył z łobuzerskim uśmieszkiem.

-Ponosi cię trochę wyobraźnia, Jake- odpowiedziałam zniesmaczona. Jemu tylko jedno w głowie. Po chwili dodałam. - Dlatego z przyjemnością z Tobą wygram. A co się zakładamy?

-Jeżeli wygrasz, to dam ci jeździć moją furą przez tydzień, a jeżeli ja wygram to... pocałujesz, pierwszą osobę, która tutaj wejdzie- powiedział, szeroko się uśmiechając.

-Zapomnij! – powiedziałam wściekła.

-Co już nie jesteś taka pewna, że nic nie robią? – śmiał mi się w twarz.

Patrzyłam zła na niego. Jest mała szansa, że się mylę. Ale ten jeden procent zawsze istniał. Nie chciałam wyjść na tchórza.

-Dobra, ale jeżeli wygram, to dostaję twój samochód na tydzień i dajesz mi przez ten czas spokój. Jasne?

-Jak słońce. – Czy wspominałam już, że nie cierpię tego jego durnego uśmieszku? Złapaliśmy się za ręce, a Tayler patrząc na mnie z powątpieniem, przeciął. Wstaliśmy, żeby sprawdzić, które z nas miało rację. Proszę, nie całujcie się. Leżcie spokojnie na plaży. Błagam!

Wyszliśmy z klubu. Szybko omiotłam wzrokiem przestrzeń na zewnątrz w poszukiwaniu moich przyjaciół.

-Nie ma ich tu. Pewnie się już zmyli- powiedział Tay.

- Jeżeli gdzieś poszli to na pewno na plażę- powiedziałam pewna.

Już po chwili szliśmy w stronę wejścia. Stali przy belce. Ręce mojego brata były położone po obu stronach bioder mojej przyjaciółki. Ich usta były naprawdę bardzo blisko siebie. Od pocałunku dzieliło ich milimetry. Nie, nie, nie, nie, nie!

-Lucas! Alex! Tu jesteście. Wszystko w porządku?- krzyknęłam, przerywając im. Lucas spojrzał na mnie zły. Ale w jego oczach widziałam, jak bardzo był szczęśliwy. I nagle się uspokoiłam. Wiedziałam, że między nimi wszystko dobrze. Spojrzałam zadowolona na Jake i wyciągnęłam rękę po jego kluczyki do auta.

-O nie, nie, nie, nie, nie! Nie ma mowy! –powiedział wkurzony.

-Zakład to zakład! Dawaj kluczyki, Jake!- powiedziałam obszukując go. Kiedy miałam złapać ostatnią jego kieszeń, uprzedził mnie i szybko je wyjął. Podniósł rękę tak, żebym nie mogła złapać. Kurde, czemu on musi być taki wysoki?!

-Hej, hej, hej! O co tym razem się kłócicie? – spytała Alex, stając między nami.

-W skrócie? Założyli się. Kate twierdziła, że nie będziecie nic robić, prócz siedzenia i gadania, a Jacob, że będziecie się co najmniej pożerać- uświadomił ich Tayler.

Patrzyła na nas, co chwilę otwierając i zamykając usta, jakby chciała coś powiedzieć. W końcu machnęła ręką zrezygnowana i podeszła, żeby się przytulić do mojego brata.

-Nie mam do was siły. Zachowujecie się jak przedszkolaki. Nie potraficie ze sobą wytrzymać chociaż godzinę bez kłótni czy chamskiego docinku?- spytała zrezygnowana.

-Wybacz Alex, ale z nim to niemożliwe- powiedziałam, krzyżując ręce.

-Da się. Tay i Luke jakoś z nim wytrzymują, tylko ty masz z nim problem- powiedziała wkurzona.

-Wybacz, ale nie lubię aroganckich gnojków!- powiedziałam, stając naprzeciwko niej.

-Jezu! Czy ty nigdy nie odpuszczasz?! To było dwa miesiące temu! Zmienił się!- praktycznie wykrzyczała, odsuwając się od mojego brata.

-No nie wiem. Moim zdaniem wcale się nie zmienił przez te miesiące. To niemożliwe!

-A to niby czemu? Ty ze wszystkich znanych mi osób, powinnaś najbardziej rozumieć, że każdy może się zmienić!- Że co?!

-A co to niby ma znaczyć?! – Co ona do cholery sugeruje?!

-Ej, dziewczyny, dajcie spokój- powiedział cicho Lucas.

-Nie teraz, Luke- powiedziała Alex, by zaraz znowu rzucać piorunami w moją stronę. -Dobrze wiesz, co mam na myśli.

-Myślałam, że już mamy tę całą gadkę o ostatnich miesiącach za sobą! Ale jak widać nigdy mi tego nie zapomnicie, tylko przy każdej kłótni będziecie to wywlekać!

-Chcę o tym zapomnieć! Naprawdę! Ale nie mogę już znieść waszych kłótni dosłownie o nic! Ty najbardziej ze wszystkich powinnaś zrozumieć, że człowiek może się zmienić!

-Wybacz, ale jakoś ciężko mi uwierzyć, że ktoś taki jak on może się zmienić!

-No dobra, starczy już tego! Obie przestańcie! Mam dość!- Stanął między nami Jake- Słuchaj, Kate, naprawdę mi przykro jak cię potraktowałem, ale mam już naprawdę po dziurki w nosie twojej niechęci do mnie. I wiesz co? Koniec z tym. Jeżeli nie wierzysz, że się zmieniłem dobra. Chciałaś, żebym dał ci spokój, więc proszę bardzo. Dopięłaś swego- ostatnie zdanie dosłownie wysyczał mi do ucha. Dotąd tylko Sarah odzywała się do mnie z taką agresją. Świetnie. Właśnie zyskałam kolejnego wroga do kolekcji.