#25

„Right here”

Po burzliwym weekendzie trzeba było wrócić do codzienności. Ale nie narzekałam, chciałam jak najszybciej zapomnieć o tym, co się stało albo raczej o tym, co się mogło stać. Przyjechaliśmy do szkoły wszyscy jednym samochodem, ale nie wchodziliśmy do budynku. Zamiast tego staliśmy i co chwilę na zmianę się rozśmieszaliśmy. A to Tay z Lucasem się wygłupiali albo ja z Jakem. Dawno się już tak nie śmiałam. Nareszcie czułam, że wszystko w moim życiu zaczyna się układać. Kiedy zadzwonił dzwonek, razem z Jakem poszliśmy do klasy. Nie potrafiliśmy spokojnie wysiedzieć, mieliśmy za dobre humory. Co chwilę żartowaliśmy. Kiedy po raz kolejny nauczyciel zwrócił nam uwagę, postanowiliśmy pograć w kółko i krzyżyk, potem w statki, a na koniec rysowaliśmy swoje karykatury.

-Jake, ale masz mi namalować ładny tyłek – wyszeptałam, uważnie patrząc na nauczyciela, żeby nie wzbudzić podejrzeń.

-To ma być karykatura, Katie. Więc będziesz miała malutki tyłeczek, a cycki jak u Pameli Anderson – odpowiedział dość poważnie. A ja cały czas starałam się nie uśmiechać, chociaż całe moje ciało chciało krzyczeć ze szczęścia. Po jakiejś minucie zadzwonił dzwonek, więc wyszliśmy pośpiesznie z klasy.

-Jake daj zobaczyć! – Próbowałam wyrwać mu kartkę, którą zgniótł na pół.

-Nie jest jeszcze skończony, Kate! Nie pokażę ci go, dopóki nie skończę – zaśmiał się.

Cały czas szłam obok niego i próbowałam go namówić do pokazania jego „dzieła”, kiedy nagle ktoś z naprzeciwka uderzył mnie z ramienia. Obejrzałam się za siebie i zobaczyłam zadziorny uśmiech Sarah.

-Hej. Mogłabyś na przyszłość trochę bardziej uważać, jak chodzisz, Sarah – powiedziałam i odwróciłam się z zamiarem pójścia dalej.

-To ty powinnaś uważać na mnie, Kate. Nie daruję ci tego, że wygadałaś się Holly, rozumiesz? – powiedziała, po czym powoli do mnie podeszła i wyszeptała mi do ucha. –I odbiorę ci tego pięknisia, więc ciesz się, póki możesz – wysyczała i szybkim krokiem odeszła w przeciwną stronę. Zatkało mnie. Co miała na myśli? Nie byliśmy razem, więc o co jej chodziło? Będzie próbowała nas skłócić? Powiedziała to pewnie tylko po to, by kontynuować tę bezsensowną kłótnię. Nie zamierzałam dać się jej w to wciągnąć. Potrząsnęłam głową i z powrotem obróciłam się do Jake’a.

-Wszystko w porządku, Katie? Co ci powiedziała? – dopytywał Jacob.

-Nic ważnego. Nie przejmuj się. Chodźmy na stołówkę, strasznie chce mi się jeść – odpowiedziałam, zbywając go, i ruszyłam na stołówkę.

-Hej, Jake, może zabierzemy dzisiaj Sama do parku rozrywki? Obiecałam mu, że w tym tygodniu gdzieś w trójkę wyjdziemy – zagadnęłam, żeby szybko zmienić temat.

-Pewnie, mały na pewno się ucieszy. Uwielbia cię – podsumował.

-I z wzajemnością – uśmiechnęłam się. Byliśmy jednymi z pierwszych przy stoliku, więc wzięliśmy jedzenie i usiedliśmy. Sięgnęłam po sztućce i wtedy Jake złapał mnie za jedną rękę.

-Hej, co to jest? – spytał, podciągając jeszcze wyżej mój rękaw.

-Tatuaż – odpowiedziałam, po czym szybko naciągnęłam z powrotem rękaw na nadgarstek.

-Widzę. Luke wie? – ciągnął.

-Nie wydaje mi się. Przynajmniej mu nie mówiłam.

Spojrzał na mnie podejrzanie, ale już nic nie mówił. Po kilku minutach reszta paczki do nas dołączyła. Wesoło rozmawialiśmy i żartowaliśmy. Umówiliśmy się, że w weekend nie idziemy na żadną imprezę, ponieważ za często to robiliśmy. No bo ileż można, prawda? W naszym przypadku bardzo często. Postanowiliśmy, że w sobotę pójdziemy na kręgle, a potem coś zjeść. Po przerwie udałam się na angielski i inne lekcje. Po zajęciach poszłam do domu, zjadłam obiad i „poodrabiałam” trochę lekcje. Jakoś zdać trzeba. A coś w przyszłości robić muszę. Około siedemnastej zeszłam na dół. Zastałam tam rodziców siedzących w salonie. Mama siedziała i czytała książkę z nogami na tacie, a on oglądał telewizję. Usiadłam na fotelu znajdującym się po lewej stronie taty.

-Co oglądasz, tatku? – zagadnęłam.

-Słyszałem, że ma być dzisiaj mecz Bobcats z Chicago Bulls, a ja bardzo chciałbym go obejrzeć. – Cóż, nasza rodzina była niezwykle zaangażowana w kibicowanie drużynie Bobcats.

-Czekaj, daj na chwilę pilota. – Włączyłam odpowiedni i już po chwili razem z tatą oglądaliśmy mecz. Tak się wciągnęłam, że przegapiłam umówioną godzinę. Jakoś po osiemnastej usłyszałam dzwonek, a że oboje z tatą byliśmy zbyt pochłonięci, mama poszła otworzyć. Po chwili w salonie pojawili się bracia.

-Jake! Sam! Bardzo was przepraszam, po prostu się wciągnęłam – powiedziałam przepraszająco, biorąc swoją kurtkę i podchodząc do chłopaków.

-Spokojnie, jeśli chcesz, możemy to przełożyć – zasugerował Jacob. Sammy spuścił głowę, a mi się od razu zrobiło podwójnie głupio.

-Nie! W porządku. To co, Sammy, gotowy na zabawę? – spytałam małego.

-No pewnie! Jest tyle kolejek, na których musimy się przejechać, Katie! Zobaczysz, spodoba ci się – zapewnił, na co kiwnęłam z uśmiechem głową. Spojrzałam na Jake’a.

-To chodźmy.

Zanim doszliśmy do wesołego miasteczka, udaliśmy się najpierw na lody. Specjalnie się nie śpieszyliśmy, wygłupialiśmy i rozmawialiśmy. Sammy koło nas skakał szczęśliwy. Mogłabym się do tego przyzwyczaić.

-Ścigamy się! Kto ostatni przy otwarciu, ten stawia lody! – krzyknął Sam i popędził w stronę wejścia. Spojrzeliśmy po sobie z Jakem i ruszyliśmy za nim, nawzajem się przepychając i zanosząc śmiechem.

-Sammy, to rozumiem, że stawiasz nam lody, tak? – spytał sapiąc, Jake, kiedy dobiegliśmy na miejsce.

-W twoich snach, gamoniu! – odpowiedział, wystawiając mu język i zanosząc się śmiechem. Na co spojrzeliśmy na niego zdziwieni.

-Oż ty mały skurczybyku! – krzyknął Jake, śmiejąc się. Złapał małego w pasie i przerzucił sobie przez ramię.

-Jake! Nie mów tak na niego! – Wybałuszyłam oczy, a po chwili kiedy zaczął z nim uciekać, pokręciłam głową i ruszyłam za nimi, śmiejąc się. Wariaty.

Byliśmy prawdopodobnie na każdej możliwej kolejce, oprócz kolosa, ponieważ nie mieliśmy co zrobić z małym. Uzgodniliśmy, że kiedyś się tu sami wybierzemy, tylko żeby go zaliczyć. Później poszliśmy na autka. Siedziałam w jednym z Sammym. Zamiast stukać się z Jacobem, uciekaliśmy przed nim ile się tylko dało. W końcu tak go wykiwaliśmy, że uderzyliśmy go w „tyłek”. Chłopaki wzięli sobie po wacie cukrowej. Oczywiście trochę im podbierałam i w pewnym momencie Jacob wziął spory kawałek i zaczął mi ją na chama wpychać do buzi. Spojrzałam na niego z miną „chcesz powtórki z urodzin?” Zaczął się śmiać i opowiedział o tym Samowi. Kiedy już zrobiło się trochę ciemno, postanowiliśmy zrobić ostatni przystanek na stoisku z różnymi konkurencjami. Było rzucanie monetą do miski z wodą, kółeczkiem w butelki, celowanie pistoletami na wodę w tarczę. Oczywiście podeszliśmy do każdego w celu zdobycia jakiegoś upominku. Sammy wygrał w rzucaniu kółkiem i otrzymał piłkę. Po chwili i Jake wygrał i dostał bransoletkę. Chyba ekspedientka pomyślała, że jesteśmy razem.

-Um, Katie, to dla ciebie – powiedział, wyciągając ją w moją stronę.

-Co, myślisz, że jak dasz dziewczynie biżuterię, to będzie twoja? Phi, grubo się mylisz – odpowiedziałam, odwracając się do niego tyłem i po chwili usłyszałam tylko jego parsknięcie. Na moich ustach mimowolnie wkradł się uśmiech. Wzięłam pistolecik z wodą przymocowany rurką do stanowiska, lekko się przesunęłam i opryskałam trochę Jake’a, po czym przeniosłam moje pole rażenia na mini Jacoba.

-Oż ty mendo! Nie ujdzie ci to na sucho! To jest wojna! Sammy! – krzyknął Jake, oboje rzucili się na pistolety i zaczęli mnie nimi oblewać. Zaczęłam piszczeć, co zwróciło uwagę ekspedientki.

-Hej! Co wy robicie, dzieciaki?! Przestańcie! Już mi stąd zmykajcie, bo inaczej zawołam ochronę! – krzyczała kobieta, grożąc nam. Zabraliśmy swoje rzeczy i uciekliśmy, zanosząc się śmiechem. Moje włosy były mokrusieńkie, podobnie jak bluzki chłopaków.

-Ej, ale serio ją przyjmij. Załóżmy, że to będzie mój pierwszy prezent dla ciebie – powiedział Jake, podając mi bransoletkę.

-Więc sugerujesz będziesz dawał mi więcej prezentów? Ah, czego dziewczyna może bardziej chcieć od biżuterii? – spytałam, składając ręce i unosząc oczy ku niebu.

Jacob zaśmiał się, a w między czasie wziął moją rękę i mi ją założył. Wiadomo, była z wesołego miasteczka, więc dość tandetna, ale miała w sobie urok. Takiej pierwszej miłości, niedrogich prezentów, błahych problemów. Szliśmy już w stronę domu, było coś koło dwudziestej, może trochę później. Zadzwonił telefon Jake’a.

-To mama – powiedział do nas. Odebrał i zaczął się tłumaczyć. –Tak, mamo, zdaję sobie sprawę, która jest godzina. Tak, wiem, że spóźniliśmy się na kolację. Zaraz przyjdziemy, tylko odprowadzimy Kate, ok? Tak, jest z nami. Jasne, przekażę jej. – Po tym się rozłączył.

-Mama kazała zaprosić cię na kolację, Katie. – Kiedy zauważył, że już otwierałam usta, żeby się jakoś wykręcić, szybko dodał: - I nie przyjmuje odmowy.

Głośno westchnęłam i udaliśmy się w stronę domu Państwa Evans. U niego byłam dopiero drugi raz, a jego ojca miałam zobaczyć po raz pierwszy. Przy drzwiach zaczęłam się trochę denerwować. Teoretycznie to nie był jego biologiczny tata, ale i tak chciałam, żeby mnie polubił. Kiedy weszliśmy do środka, Sammy od razu pobiegł pochwalić się mamie. Udaliśmy się do salonu, a kiedy mama chłopaków ich zobaczyła zarządziła, żeby poszli się przebrać. Mnie dała ręcznik na wysuszenie włosów. Kiedy skończyłam, weszłam nieśmiało do kuchni. Chłopaki już nakrywali do stołu. Poznałam tatę Sama i ojczyma Jake’a, który okazał się być naprawdę sympatycznym człowiekiem. Kiedy przysiedliśmy do kolacji, byłam już całkowicie rozluźniona. Reszta wieczoru minęła nam w miłej atmosferze. ___________________________________________________
Bardzo przepraszam, że nie było tak długo rozdziału, ale wiecie trzecia klasa technikum do tego jeszcze doszło prawko, więc wiadomo jak to jest. Ogólnie rozdział był gotowy już w tamtym tygodniu, ale beta dopiero dzisiaj sprawdziła(za co bardzo jej dziękuję <3). Nie przedłużając, miłego czytania! :*